Radar WISŁA-BRDA był nowatorskim lądowym systemem służącym do wykrywania statków powietrznych, określania ich położenia i śledzenia ich tras w 3D. Działał zgodnie z zasadą radaru „cichego”, co oznacza „widzieć i nie być widzianym”. W aspekcie militarnym warunek ten jest oczywisty. W zastosowaniach cywilnych oznacza, że radar typu LPI (Low Probability of Interception) jest przyjazny dla środowiska, ponieważ emituje w przestrzeń sygnały o relatywnie małej energii.

Prototyp radaru powstał w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji (PIT, obecnie PIT-RADWAR S.A.) na zlecenie Wojska Polskiego. W WAT w latach 1993–1999 opracowano algorytmy przetwarzania sygnałów oraz danych w tym radarze z wykorzystaniem platform SKY oraz MERCURY. Prace miały charakter przełomowy – stanowiły przyczynek do powstania w kraju nowej rodziny radarów programowych (SDR – Software Defined Radar), w których sygnały przetwarzane są cyfrowo.

Cicha praca tego radaru wiązała się głównie ze specyfiką jego systemu antenowego. W unoszonym hydraulicznie tzw. koszu antenowym (u jego dołu) umieszczano cztery anteny radaru pierwotnego (obserwacyjnego), natomiast u góry znajdowały się cztery anteny radaru wtórnego (czyli systemu identyfikacji swój-obcy). Umożliwiało to quasi-losowe opromieniowywanie wybranego kierunku obserwacji w przestrzeni. Dzięki elektronicznemu sterowaniu położeniami ołówkowych wiązek antenowych można było wydajnie zarządzać zasobami oraz zadaniami radaru.

Pierwsze w Polsce badania procedur przetwarzania sygnałów radarowych w strukturze banku filtrów dopplerowskich pozwoliły znaleźć alternatywę dla klasycznych układów przeciwzakłóceniowych. System ten został dostosowany do wymagań detekcji sekwencyjnej. Prototyp radaru WISŁA-BRDA znajduje się w Pracowni Radarów należącej do Laboratorium Teledetekcji Zakładu Teledetekcji
(wchodzącego w skład Instytutu Radioelektroniki Wydziału Elektroniki WAT). Na jego bazie powstały stanowiska laboratoryjne do kształcenia studentów.